De waarheid

Dunestar
Dunestar had Fastpaw apart genomen en liep samen met haar bij de Green Hils het was er veilig zonder slangen, schorpioenen of zandstormen bij een oud verlaten hol hield Dunestar stil en zei "Fastpaw ik had dit later willen zeggen maar het leven is gevaarlijk in ons gebied daarom wil ik je vertellen. Fastpaw Ik ben je vader" Hij keek Fastpaw aan en keek in haar ogen. Hij wachtte geduldig op reactie van Fastpaw. "Ik heb het geheim gehouden voor jou omdat elk moment kan het leven eindiggen. Het is veraderlijk met slangen en schorpioenen. Ik wou je geen pijn zien lijden wanneer ik zou sterven." Hij keek naar haar toe en verwachtte een stortregen van vragen.

Fastpaw
Ben jij mijn vader, maar ik dacht dat hij dood was. En waar is mama en waarom heb je het geheim gehouden? Waarom heb je dan gelogen over jezelf?'' ze zat vol vragen en wou alles weten wat ze niet wist. Ze keek opzij, ze was geschokt door de harde waarheid waar ze niet op had verwacht. Fastpaw keek naar de lucht, het was een beetje koud en de wind was hard. Ze stond op en liep een paar staartlentes van haar vader af. Ze ging met een plof zitten en zuchte lichjes. Ze keek aar het lichte groene gras. ''waarom wonen we dan in zo'n gevaarlijk gebied? Kunnen we niet naar een ader gebied gaan? Ze keek nog steeds naar het gras.

Dunestar

"Je moeder en mijn partner was meegenomen door tweebenen toen ze wou kijken of er beter gebied is, maar overal om de clangebieden heen zitten tweebenen en rare wezens die ons bedreigen. Het is hier te gevaarlijk en ik dacht als ik me 7 levens verlies dat jij dan niet treurt omdat je niet ervan wist." Hij ging naast haar zitten om haar een beetje te helpen de schok te verdragen. "Ik heb altijd van je gehouden. We zitten in dit gebied omdat het overal buiten de clans heel gevaarlijk is. Ik geef toe ik heb er eens aan gedacht in tijden wanneer de prooi schaars was de rockclan aantevallen of de heartclan maar dat zou niet goed zijn" Hij stond op en ging voor haar zitten en keek in haar ogen. Hij herrinnerde zijn partner nog toen ze werd meegenomen door tweebenen, hoe ze haar hadden meegetrokken en gestopt in een witte kooi met tralies. De tweebenen waren te snel geweest."Snap je het nu"

fastpaw
Ze keek naar haar vader. ''Als dit de waarheid is dan snap ik het.'' Ze lachte een beetje en gaf een kopje. ''Maar waarom gaan we niet opzoek naar haar?'' Ze keek hem vragend aan. ''als we opzoek gaan dan zijn we compleet en kan zij Deputy worden en is iedereen gelukkig.'' Ze keek naar het einde van Green Hils Zag ze een groote berg gras. ''kom laten we opzoe gaan naar mama.'' ze rende naar het einde van het veld. Ze rende als de wind, nog sneller ookal was de wind sterk en snel zij was meer. fastpaw was zo opgewonden door haar idee. Ze wou zo graag naar haar moeder toe om haar gezicht te kunnen zien. Ze reageerde niet als ze muizen hoorde wegrennen door haar, als vogels van het veld wegvlogen. ze was ze opgericht haar te vinden.

Dunestar

"Fastpaw wacht!" Dunestar was heel snel maar Fastpaw ook en toen hij haar had ingehaald waren ze bijna op terrein buiten elk clangebied. Dunestar zei"Ik weet waar de tweebenen naar toe gingen alleen het is te gevaarlijk en Leopardfur is nu al Deputy. Ik wil wel opzoek alleen ik wil jou ook niet verliezen" Zijn ogen keken droef naar zijn dochter en hij ging voor haar staan. Hij stond op en wenkte haar en ze liepen bij het grensgebied en na een tijd lopen daar aangekomen sprak Dunestar"Hier ga jij terug om jou gunstig te stellen ga ik haar zoeken, ik ALLEEN. Het was 2 manen geleden misschien is ze nog in leven en nog een clan loyale kat." Hij liep verder en keek met een bezorgde blik naar Fastpaw en draaide zich om en zette zijn klauwen in de grond en brulde"Ga onmiddelijk naar het kamp terug!"

"Hier ga jij terug om jou gunstig te stellen ga ik haar zoeken, ik ALLEEN. Het was 2 manen geleden misschien is ze nog in leven en nog een clan loyale kat." Ze keek hem diep aan.'' dus ze leeft nog, gelukkig.'' Maar ze bleef staan. Hij liep verder en keek met een bezorgde blik naar Fastpaw en draaide zich om en zette zijn klauwen in de grond en brulde"Ga onmiddelijk naar het kamp terug!" Ze liep een stukje terug en stopte. '' Ik laat deze kans niet voorbij gaan, ik wil haar ook zoeken!'' dacht ze hardop. Ze dree op en liep wer terug. Ze stopte bij het punt waar ze voor het laatst samen waren, ze zach haar vader richting het tweebenenplaats liep. Ze sprong in de bossen en sloop achter hem aan.

Dunestar

Dunestar was in gedachten verzonken als ik haar vind is de sterrenclan er verantwoordelijk voor, ik moest haar wel terug sturen.Ik wil haar niet ook verliezen. Een wind waaide krachtig sterk genoeg om een kitten mee te sleuren maar Dunestar liep verder alsof het niks was. Hij had een zandstorm overleefd dus hij laat zich niet vellen door een windvlaagje van niks. Hij spuugde op de grond en hij liep verder en hij zei"Eigenwijze apprentice, Kom maar mee ik weet dat je daar bent Fastpaw kom maar hier." Hij draaide zich om en keek waar ze verborgen was en ineens zei hij"Ruik je dat? waar komt dat vandaan?"

Fastpaw
"Eigenwijze apprentice, Kom maar mee ik weet dat je daar bent Fastpaw kom maar hier." Hij draaide zich om en keek waar ze verborgen was en ineens zei hij"Ruik je dat? waar komt dat vandaan?" Ze sprong uit de bosjes en rende naar Dunestar toe. ''ik ruik niks" Ze stak haar nesus in de lucht en rook de diepe wind in zich. Ze rook beter. ''ik ruik kat! Mama het is mama!'' Ze keek rond maar zach niks. Ze rende een stuk vooruit en keek naar een weg en een paar huizen maar ze zag nog steets niks. Ze keek scherper en toen zag ze een kat aan de andere kant van de weg. ''Papa kijk daar een kat! Is dat mama?

Dunestar

Dunestar zag een kat liggen en sprintte er naar toe het was Rosefur hij ging naar haar toe en schudde haar wakker en zei"Rosefur, ik ben het. Ik en Fastpaw, je dochter. Hoe ben je daar weggekomen" Hij riep"Fastpaw kom hier,dit is je moeder Rosefur." Dunestar zag een konijn wegduiken en sprong er snel achterna, als Rosefur niet snel zou eten zou ze sterven dat was zeker. Hij sprong en doodde het konijn en liep terug en zei"Geef antwoord nadat je dit hebt gegeten." Hij legde het konijn bij haar neer en wachtte geduldig tot ze klaar was. Ze hadvast verschrikkelijke dingen meegemaakt.

Rosefur

Rosefur was onstapt van de tweebenen na twee manen. ze had gevochten met andere clans had niets gegeten en miste haar Dunestar en haar dochter Fastpaw heel erg. Rosefur kwam bij een zandvlakte met een beetje gras aan "eindelijk ben ik weer thuis" en ze viel neer. Rosefur kwam na een tijdje weer bij en zag Dunestar en Fastpaw "Dunestar ben jij het? je bent echt ik heb je zo ontzettend gemist". Rosefur at het konijn op en vertelde het verhaal toen de tweebenen haar hadden gevangen hebben genomen. "toen de tweebenen mij hadden gevangen genomen hadden werd ik naar de snijder gebracht voor wat prikken en dat deed heel pijn zo ontzettend veel pijn en toen ......" en Rosefur raakte weer buiten bewustzijn.

Fastpaw

Ze rende haar haar toe en gag kopje en nog meer kopjes. ''Mana ik dacht det je dood was. Maar gelukkig is het niet zo" rosefur kwam bij en zij verschrikkelijke dingen zoals dat ze naar de snijder was geweest. Ze kreeg veel prikken en dat deed pijn. fastpaw had medelij met haar moeder. Ze was uitgeput en viel weer bewusteloos naar toen ze iets wou zeggen. De cyperse poes ging naast haar moeder liggen en probeerde haar op te tillen maar ze was te zwaar. " pap kan jij haar dragen, ik redt dat niet.'' Ze ging weer staan en keek bezorcht naar de poes die bewustenloor op de grond lag. Ze keek rechts en links en stak de weg over. ''Kom we moeten naar het kamp, en snel.'' Ze wachte tot haar vader aankwam met haar moeder op zijn rug.

Dunestar

Dunestar hoorde over de snijder alleen ze was nogwel een clankat dus ze is nog niet haarzelf verloren. Hij tilde haar op haar schouder en rende richting het kamp. Het was moeizaam en zwaar. Zijn hart was verzwaard en er kwamen windstoten en toen ze bijna Green Hills hadden verlaten. Begon hij naar de sterrenclan te hopen dat ze gunstig waren naar hun 3 en hun zouden helpen op het laatste gedeelt hij keek omhoog opzoek naar enig spoor van de zilverpels overdag alleen was er een donkere lucht en hij wist het een Zandstorm. "Rennen Fastpaw zo hard als je kan!" Hij brulde uit alle macht en begon te rennen op volle kracht. Ze moesten snel zijn want een apprentice zou het niet halen en een uitgeputte kat ook niet en als hun hier stierven hij dan ook.

Fastpaw

''Rennen Fastpaw zo hard als je kan!" Ze hoorde hem schreeuwen en ze rende zo hard als ze kon richting het kamp. Ze zag de lucht donker en de wind was heel zwaar ze werdt een beetje de lucht ingetrokken. Er kwam een zwaare zandstorm die op hun opaf kwamen. De windt werdt harder en harder totdat ze in de lucht werd gesleurt. Ze kon nog net haar nagels in de grond trekken maar ze houd het niet lang vol. ''HELP ME! IK HOU HET NIET LANGER!. Ze riep zo hard als ze kon om Dunestar te berijken met haar stem. Ze hield het niet lang en haar rechterpoot liet los door de wind. Ze kon nog net met haar linkerpoot vasthouden maar niet lang. AAHH, PAPAAA HELP ME!!. Ze hield het niet lang en de storm hielt aan.

Dunestar

Dunestar hield zich niet in. Hij rende keihard zonder dekking te houden op Fastpaw af en voelde het zand slaan en striemen op zijn lichaam hij riep "Zet je schrap en als ik je vast heb laat je de grond gelijk los.!" Hij raapte zijn kracht bij elkaar en stormde op Fastpaw af en greep zijn nekvel mee. Het zand werd harder en harder en net op het moment dat hij amper kon week de zandstorm en liet hij Fastpaw los. Hij liep met moeite naar het kamp dat nog enkele honderd meters verder lag. Daar aangekomen legde hij hun neer en pakte wat prooi van de stapel en legde het bij hun neer en hij viel vermoeid neer en sloot zijn ogen. De storm was zwaar maar allemaal hadden zehet overleefd. De striemen en zweepslagen door het zand deden heel veel pijn maar ze leefden nog.

Ze werdt vastgehouder door Dunestar en werdt naar het kamt gebracht. Ze werden daar neergelegd en Dunestar haalde wat te eten. fastpaw was nog wakker en keek naar Rosefur. Ze was uitgeput net als zij, haar nagels van haar rechterpoot waren gebroken. Ze zag dat haar vader wat eten neerlegde en hij viel uitgeput neer en sloot zijn ogen. Fastpaw deed het zelfde en sliep in, ze had geen honger maar was uitgeput. Ze werdt wakker in het zonnetje scheen op hun vacht. Ze stond op en at meteen een muis op en ze rekte zich uit. Ze keek bezorgt naar haar ouders. ze ging zitten, wachtent totdat ze wakker werden.

Rosefur

Rosefur kwam eindelijk weer bij "waar ben ik nu ben ik in het kamp Fastpaw ben jij dat mijn lieve dochter, ik heb zo veel te vertellen wat er allemaal is gebeurt bij de tweebenen enzo maar eerst wachten tot je varder wakker is" Rosefur stond op en liep wankelend naar Dunestar en ging naast hem liggen en legde haar hoofd op hem. "eindelijk kan ik je weer zien en eindelijk kan ik je aanraken mijn lieve lieve lieve Dunestar". Rosefur sloot haar ogen "Fastpaw wat heb je allemaal meegemaakt heb je vader allemaal dingen over mij vertelt ik ben beniewd naar wat je allemaal te vertellen heb". Rosefur ging even zitten "en hoe gaat het met je broertjes en zusjes zijn die hier of zijn ze aan het jagen".

Dunestar

Dunestar hoorde nog net Rosefur en zei" Crawlpaw, jumppaw en grasspaw zijn overleden in een zandstorm. Aurorapaw en Artempaw zijn overleden door voedsel schaarste." Hij stond op en boog zijn hoofd. Hij dacht aan de 5 andere die bruut stierven. "De clan is heel klein alleen wij drie, leopardfur en enkele andere zijn er nog over." Hij liet een traan vallen bij de gedachte hoe hij ze voor zijn ogen had zien sterven. Hij keek naar Fastpaw en zei"Jij was te klein om het je te herrinnerren, jij was de enige die nog te redden was." Hij ging naar haar toe en gaf haar een lik."Kan jij verder antwoorden ik moet nog even rusten" Hij zakte op zijn zij en hijgde van vermoeidheid.

Fastpaw

Ze was geschokt wat hij zij. ''Zijn ze dood?'' Ze moest een beetje huilen en toen herinnerde ze zich iets. ''nee, een is niet dood. ik rook nog een bekende geur, het was zwak maar eentje leefd nog.'' Ze stond op en rende naar de uitgang. ''Pap mag ik opzoek gaan naar diegene die mij bekent in mijn neus rook?'' Ze stond te trappelen om opzoek te gaan naar die ene kat. ''Als het een broer of zus is ben ik helemaal gelukkig. ik hoop het echt dat het een familielid is.''Dacht ze. Ze rende rondjes van opwinding. ''Pap mag het mag het?'' Ze wachte op zijn andwoord. Ondertussen ging ze zitten en keek om haar heen. ze probeerde kalm aan te toen en niet aan te denken dat ze veel broertjes en zusjes had verloren.

Dunestar

"NEE! Ik wil jou niet ook verliezen. Jij en Rosefur zijn de enige die ik heb en ik wil het gewoon niet. Al zou hij nog leven jonge katten brengen ze naar de snijder om dan hun mannelijkheid te verliezen. Als hij nog leeft is het een walgelijke poesiepoes geworden. Hoe jonger als poesiepoes hoe slechter." Hij keek naar Fastpaw met een boos gezicht en verzachtte hij tilde haar op en legde haar bij Rosefur neer en zei" Jij blijft vanaf nu in het kamp tot je een mentor hebt." Hij gaf haar bezorgd een lik en haalde het zand uit haar vacht. "Als jouw iets overkomt dan zal ik het mezelf nooit vergeven." Om te zorgen dat je niet wegsluipt slaap jij de komende 3 nachten in de leadersden en ik daarbuiten"

Fastpaw

"NEE! Ik wil jou niet ook verliezen. Jij en Rosefur zijn de enige die ik heb en ik wil het gewoon niet. Al zou hij nog leven jonge katten brengen ze naar de snijder om dan hun mannelijkheid te verliezen. Als hij nog leeft is het een walgelijke poesiepoes geworden. Hoe jonger als poesiepoes hoe slechter." Ze keek hem diep aan. ''Nou en hij is je zoon en wat maakt het uit dat hij zijn mannelijkheid heeft verloren. En boeie dat hij een poesiepoes is, als het aan mij lag zou ik liever een poesiepes worden dan dat ik een haatelije vader heb!'' Ze rende kwaad en verdrietig naar de Leaderden. Ze rende erin en ging in een hoekje liggen. Ingedoken in het hoekje keek ze naar een gat waar een straaltje licht uit kwam. Ze ging staan op vier poten, ze kon niet goed haar evenwicht houden maar leunde tegen de muur. Ze maakte het gat groter zodat ze erdoor kon. Het was nu groot genoeg en ze klom eruit. Ze kreeg vol licht in haar gezicht. fastpaw kwam uit bij de achterste gedeelte van de den. ze keek naar de uitgan en dacht. ''ik ga naar mijn broer toe en nieand zou mij ervan weerhouden dat niet te doen.'' Ze keek naar Dunestar en Rosekit, die zaten aan het uitrusten in de zon. ''Sorry pap ik moet het weten.'' dacht ze. Ze rende naar de uitgang van de Decertclan. niemand zag haar en de windt zat zo dat niemand haar rook. Fastpaw ging in de uitgang en kwam uit bij de Green Hill. Ze rende over de bergen gras en grond totdat ze bij d laatste hoevel was. Ze keek naar de huizen die voor haar lagen. Ze rook de geur van de kater die waarschijnlijk haar broer zou zijn. De geur werdt steeds sterker. Ze keek naar de huizen en ze zag een kat uit het raam kijken. Het was wazig, maar de geur kwam daar vandaan. Het huis stond achter de weg, de drukke weg. Er kwamen veel monsters voorbij en met snelheid. Ze rende richting het huis, maar ze moest eerst de weg oversteken. Ze keek links en rechts, er kwam niks aan en ze stak de weg over. Ze was bijna aan de overkant, maar toen. Er kwam een monster aanrazen, een middelmatige witte monster. Ze stond verstijft naar het licht die de witte monster uitscheen. Hij kwam recht op haar af. Ze keek met wijde ogen en kleine dunne pupillen. ''AAAAHH... KABOEM! Daar lag ze, door die ram is ze op het grasveldje van het huis waar die kat was. Ze was niet dood maar bewusteloos. Haar linkerachterpoot was gebroken en er zat een vlinke scheur op haar buik, er kwam een beetje bloed uit haar mond. haar ogen waren gesloten en haar staart was gekneust, er zat een scheur in haar vel en er kwam bloed uit. Haar hartslag was laag en begon steeds lager te worden. Als er niet snel iemand kwam was het te laat.

Dunestar

''Nou en hij is je zoon en wat maakt het uit dat hij zijn mannelijkheid heeft verloren. En boeie dat hij een poesiepoes is, als het aan mij lag zou ik liever een poesiepes worden dan dat ik een haatelije vader heb!'' Ze rende kwaad en verdrietig naar de Leaderden. De woorden die ze sprak troffen hem hard en diep. De zandstorm was minder pijnlijk. Dunestar had spijt voor wat hij zei en gaf Rosefur een lik en zei"Ik ga haar troosten blijf jij maar hier nog uitrusten." Dunestar liep de den binnen en zag een gang. Hij ging via het gat en volgde haar spoor. Hij rende langs de Greenhills, over zand en gras. Hij was niet boos maar bezorgd. Hij rook de geur van monsters en toen rende hij verder. Hij kwam buiten het clan gebied dat aan de GreenHills grensde. Daar lag Fastpaw op de grond haar poot gebroken en er kwam bloed uit haar mond en vel. Hij liep naar haar toe en hij liep het donderpad op zonder op te letten. Monsters toeterden en een week zelfs het donderpad af en kwam vast in het zand. Maar alles van dat werd door hem gade geslagen. Hij pakte Fastpaw op en rende zo snel mogelijk naar de Little Spring. (zie little spring, de waarheid 2)